26 augustus 2013
Een gedachte:
Oude mensen hebben veel meer spijt van de dingen die ze niet gedaan hebben
dan van wat ze wél gedaan hebben. ‘Had ik toen maar…’ En dan komt er een voorstelling van wat er dan gebeurd zou zijn en hoe alles dan anders was gelopen.
Dat merk ik nu zelf goed. Hoe?
Onder andere doordat ik mij dingen van vroeger herinner die ik wel dacht maar niet deed.
Bijvoorbeeld: op de allereerste dag van de eerste klas van het Lyceum, voordat de rector met ons kwam kennismaken, was er een jongen die alle platen aan de muur scheef ging hangen – hij dacht dat hij leuk was. Het kwam in mij op om te zeggen: ‘jeetje, wat ontzettend flauw’, en dat deed ik niet. Wat had ik daar een spijt van.
Moet je nagaan, hoe sterk zo’n klein voorvalletje dan eigenlijk is!
En hoe belangrijk het blijkbaar is om de dingen die in je opkomen gewoon te doen.
Daar ben ik nu mee bezig, zoals zomaar wat tekenen, zomaar iemand bellen aan wie ik denk, zomaar Hans zoenen, zomaar dit opschrijven, en ook: zomaar een negatieve gedachte niet verder volgen maar eruit zetten – want die wil ik niet echt.
Ik was vannacht in mijn droom zomaar aan het dwalen en toen kwam ik mijn zusje Ellie tegen en dat was heel fijn.
Dwalen is iets heel anders dan verdwalen. Als je dwaalt loop je zomaar wat, zonder enig doel.
Als je een doel hebt, ben je onderweg ergens heen en om daar te komen denk je extra. Ik denk nu niet meer extra. Soms ben ik bang dat ik doordat ik niet extra denk zal verdwalen, verkeerd zal terechtkomen, maar in de droom kom ik dan juist uit bij mijn zusje Ellie van wie ik veel houd en bij wie ik mij helemaal thuis voel.
Wordt vervolgd
Geef een reactie