Het is wellicht iets overdreven, maar het onderscheid tussen echt communiceren en iets zeggen of doen om daarmee iets op te roepen bij de ander wordt wel overduidelijk.
En het is in een oogwenk, liever gezegd ’een zuchtje’ gebeurd.
Letterlijk zo’n zuchtje dat eigenlijk communicatie is, met als bedoeling dat de ander denkt dat er iets is en dat dan uit zichzelf weer goed zal maken, en waarvan je kunt zeggen als die ander zich stoort aan je gedrag: ‘ik doe toch niks?’.
Je kunt zelfs niet zeggen dat daarachter een werkelijke behoefte ligt, nee, het is gewoon een poging om aandacht te krijgen. Zoals een klein kind dat kan doen door op een speciale manier voor je te gaan staan.
Ik neem aan dat wanneer je ouder wordt dit soort verschijnselen wordt versterkt, met als voordeel dat je er niet meer onderuit kunt om ze op te merken en dus te beseffen dat je daarmee van de ander iemand maakt die je zelf niet wilt zijn.
En dat is niet eerlijk.
Gelukkig kun je dat meteen merken. Hoe? Doordat er geen spontaneïteit meer is, en geen humor.
Hiervoor heb je wel hulp nodig van boven.
Dag Hanneke,
Ook voor mij wordt dit door jouw duidelijke taal ineens heel herkenbaar. Ik deed het, zie ik nu, door onoplettend en vanuit een eigen behoefte jouw dagboek te willen gebruiken als platform om te onderzoeken wat de ziekte van Alzheimer betekent in het dagelijks leven. Niet erg vriendelijk, en inderdaad ook niet eerlijk. Mijn excuses daarvoor, Johanna
Nog een keer een reactie.
Nu ik je berichtje nog eens lees moet ik ook heel hard lachen! Zo geestig ook! Dat we dat zo doen!
Au, hier heb ik echt hulp van boven bij nodig, dit luistert zo nauw.
Dank Hanneke
Oei….. Herken ik vanuit verschillende situaties! Dank!
Hoi Hanneke,
Dank je wel. Herkenbaar! Oi, wat doe ik dat slim; ik merk het zelf haast niet! Dit bericht is er misschien ook wel een!
Lieve Hanneke, wat herkenbaar!
En wat vind ik echt communiceren en in contact zijn toch ingewikkeld! Jij legt iedere keer de vinger heel precies op de zere plek. Al weer heel inspirerend! Dank je wel.