Kleinkinderen en Hollands toneel

Het is vrolijk en vredig in dit huis.
We hebben het naar ons zin.
Er zijn twee kleinzonen, die het liefst de hele nacht liggend in bed doorhalen met films en gamen en gesprekken – en dat kan, want er hoeft helemaal niks.
Zoals ik al zei, met het verlies van mijn accurate geheugen is ook mijn kijk op de ander, en mijn wil dat die ander zich op een bepaalde manier gedraagt – bijvoorbeeld door zich op mij te richten – aan het oplossen.
Dat betekent dat ik me jegens de kinderen meer als een medespeler en minder als een soort opzichter ga gedragen – en  ik merk heel goed wanneer ik dat wel doe, zo’n opwelling is namelijk onplezierig.
Toch is het ook wel even wennen, en dat is zachtjes uitgedrukt.

Wat er nu onder andere in plaats van die mening komt, is benieuwdheid naar hoe en waarom iemand iets doet.
Ik zag bijvoorbeeld vanavond twee vrouwen op de televisie, bekende toneelfiguren die geestig aan het doen waren.  Ik vond er helemaal niks aan, ik begreep ook niet hoe iemand zoiets leuk kan vinden.
Toch zijn ze bekend, dus dat betekent dat er een groot publiek is voor is. Hoe kan dat?
Nou vind ik het toneel in Holland toch al niet veel soeps. Gek is dat eigenlijk, terwijl we bekend staan om onze gezonde en heldere instelling is het toneel naatje, in elk geval wat ik ervan op de televisie zie. Het is zo onecht en daar verbaas ik me regelmatig over.
Toen ben ik even naar Wim Kan gaan kijken omdat ik me herinner dat mijn vader daar zo dol op was, en die vond ik heel geestig. Herman Finkers vind ik ook leuk, en Abel natuurlijk. Zo zijn er vast nog wel een paar, maar daar houdt het voor zover ik weet ook mee op.

Wat heeft dit nou met Alzheimer van doen?
Dat ik opnieuw kijk, want wat ik ‘vroeger’ vond weet ik niet meer, tenzij het deel uitmaakt van mijn essentie en dan komt het als iets nieuws tevoorschijn.