Ja, het is een tijd geleden dat ik over ‘mijn Alzheimer’ heb geschreven.Het was een groot deel van de tijd ook echt uit mijn mind.
Dat komt mede doordat we nu niet thuis zijn, maar ‘uit’, we verblijven een tijdlang in Zutphen.
En dat wil zeggen: Nieuwe dingen, nauwelijks huishouden, wandelen, lezen, vrijen, kortom, een omgeving die erom vraagt vakantie te hebben van perikelen. Hans schrijft, ik lees en denk, teken een beetje, schrijf ook een beetje, we wandelen, doen boodschappen, maken praatjes met deze en gene, kortom: het is genoeglijk en ontspannen. Ook al raak ik daar ook wel de kluts kwijt hoor, en dat betekent dan onaangenaam gedrag, zeuren, enzovoort. Met daarna spijt.
Nee, Alzheimer is geen doetje, behalve misschien voor iemand die dat al was.
Nu ben ik even hier in Cothen, en nu kwam dan ook meteen het idee weer op om verder te schrijven.
Het leek ook wel alsof ik, als ik er dáár over zou beginnen, er ook meteen weer meer aan vast zou zitten.
Waar heb ik nu last van?
Ik maak rare sprongen soms, ben soms razend waar dat niet gepast is, ga mij te buiten aan toekenningen die zomaar uit de lucht vallen. Dat is op zich niets nieuws. Wel nieuw is dat ik moeilijker het verschil zie tussen wáár en niet waar.
Als zo’n uitbarsting over is weet ik ook bijna meteen niet meer waarover het ging. Ik merk aan een naar gevoel in mijn hoofd: ‘er is iets mis gegaan’, maar ik weet niet meer wat er precies is mis gegaan.
En net als vroeger weet ik wel zeker dat dat (het onaangenaam zijn) niet hoeft. Ik geloof niet dat er ooit een echte reden is om onaangenaam te zijn. Ik ervaar ook als ik dat wél doe, dat ik dan toegeef aan een oude bekende falingsneiging.
Er is altijd een innerlijk teken – als een waarschuwing, van groen naar oranje.
Volgens mij geldt dit trouwens voor iedereen.
Je neemt gewoon een loopje met jezelf als je dat niet serieus neemt.
En de meest geliefden moeten dat ontgelden.
De net overleden Leo Vroman zei in een interview met Judith Herzberg, dat het er bij hem altijd om gaat wat er in het lichaam gebeurt, daar vertrouwde hij op.
Met als toegift: ‘want elke dag besta ik graag net iets langer dan vandaag’.
Zo mooi!
Lieve Han,
Wat ook wel eens gezegd mag worden, is dat je ook lief en geestig bent!
Als we samen een spelletje scrabble doen, is het altijd een genoeglijk samenzijn, we kletsen wat, maken geintjes, drinken een kopje thee en scoren, zoals gewend, hoge punten.
Dan merk ik nooit iets van onaangenaam gedrag.
Jij bent daar zelf zo alert op, dat de lezer bijna zou denken dat je vooral onaangenaam bent.
Niet dus.
Liefs
Dag Hanneke,
Fijn om weer van je te horen, en te horen dat jullie het goed en leuk hebben. Zutphen is een mooie plaats +omgeving. Zeker nu het lente wordt en het nieuwe leven overal begint te ontluiken.
Boeiend en inspirerend, wat je schrijft over “toekenningen die zomaar uit de lucht lijken te vallen”, naast het besef dat er (eigenlijk) nooit een echte reden is om onaangenaam te zijn. Het gebeurt, overvalt je als het ware, en tegelijkertijd weet je dat het niet waar is.
Kun je iets meer zeggen over wat je bedoelt met “ik ervaar ook als ik dat wél doe, dat ik dan toegeef aan een oude bekende falingsneiging.”?
Heb het goed samen in Zutphen en omstreken.
Lieve Hanneke,
Bij terugkomst in Nederland na 12 jaar in Frankrijk gewoond te hebben, gaf een vriend mij jouw blog door. Sindsdien lees ik je stukjes met interesse en engagement.
Wat mij opvalt is dat je , als ik je goed begrepen heb, niet je ziekte de schuld wil geven van zeg maar onaangenaam gedrag. Ik merk dat ikzelf moeite heb om aardig en attent te blijven als ik me erg moe voel of gewoon niet lekker in mijn vel zit. Ook dat is geen reden. Jouw stukje helpt me daar bewuster mee om te gaan, dank je wel.
Glimlach van Aminata
Fijn, Hanneke, om weer van je te horen.
Ook opnieuw inspirerend; je ontboezemingen zetten me aan tot alert zijn.
Fijne vakantie verder.
Tine