Ik gaf gisteren een lezing in Utrecht en daarin citeerde ik de schrijver Gustav Meyrink, waarvan ik indertijd de roman Das grüne Gesicht heb vertaald. Ik citeerde uit die roman het volgende:
‘Beproevingen bestaan niet, evenmin als straffen. Het uiterlijke leven met zijn lotgevallen is niets anders dan een genezingsproces; voor de een meer, voor de ander minder smartelijk. Het ligt eraan hoe ziek het inzicht van de persoon in kwestie is.’
Hierbij sluit aan wat ik vanochtend schreef:
Het bestaan is een fuik. Karma snoert toe. Uiteindelijk is het ondergang of licht zijn.
Meer en meer wordt de fysieke vrijheid beperkt, de voorstellingen lopen stuk op de werkelijkheid, de schillen geven geen bevrediging meer. Het wordt donkerder, donkerder en benauwder. Jazeker, er is een licht, er is altijd een licht, maar dit licht belooft niet de vervulling van oude wensen. Het is het licht in zichzelf, zonder belofte en doel, waarin alles verteert wat ouder gewoonte staande wil blijven. Het is het licht, waarin Jezus roept: ‘Mijn God, mijn God, waarom heb je mij verlaten?’
Helpers weg, laatste ronde.
Als alles wegbrandt, als alles loslaat, als schil na schil de ui wordt afgepeld, wat blijft er dan nog over? Ik niet, IK wel? Voorbij de woorden, voorbij de gedachten, ik weet het niet.
Wat ik weet is dat ik niet weerstreef. Als de enige betekenis en zin van dat wat ik mijzelf noem is dat ik mij offerend aanbied in dit grootse gebeuren, dan is dat mijn laatste roeping en beroep.
Zo zij het. Zo ben ik eigenlijk altijd geweest. De voorganger die zich buigt en zich geeft aan de glimlach die het al doortrilt.
Ja, aan de glimlach. Dat is het laatste wat ik zie.
Het licht in zichzelf, zonder belofte en doel.
Dat raakt.
Wat eenvoudig toch.
Moet erbij denken aan een lief gedichtje van Willem Wilmink
In de kleine sjoel
staat een kacheltje
en het brandt heel goed.
En de rebbe leert
lieve kinderen
hoe je schrijven moet.
’t Is Hebreeuws nog wel,
dus heel moeilijk hoor,
het moet keurig net.
Heb je ’t mooi gedaan,
dan wordt een vlaggetje
in je schrift gezet.
En de rebbe zegt:
‘Wie bevatten kan
wat dit boek beschrijft,
die vindt ver van huis
iets van huis terug,
waar hij ook verblijft.
Lieve kinderen,
diepe duisternis
krijg je te doorstaan.
Daarom geef ik jullie
een klein lichtje mee,
dat nooit uit zal gaan.’
Dankjewel H.R. Lees dit net nadat ik met plezier op een Sinterklaasgedicht voor mijn kinderen gezwoegd heb. Wat een vreugde dit gedicht van Willem Wilmink, zo eenvoudig en helemaal kloppend van vorm en inhoud.
Graag abonneer ik me op je weblog.
Hartelijke groet, Joyce
Wat een mooi vervolg op een prachtige lezing.
Het ligt er aan hoe afgesloten de persoon in kwestie is van de levende werkelijkheid …..(dan beginnen de problemen) …..genoeg om door te laten dringen…lfs Anita ….
Dank je wel Hans!
wat je verwoord voel ik zelf ook steeds meer ..de diepe overgave voorbij woorden of wensen..; niet makkelijk maar steeds uitnodigend met die onweerstaanbare glimlach; dank lieve Hans
Dankjewel voor je lichtende woorden Hans.
Ze komen op het juiste moment.
Ik kom altijd weer terug bij de tekst van Huang Po: wanneer alles -binnen en buiten, lichamelijk en geestelijk- is losgelaten, als er, net als in de Leegte, geen gehechtheden bestaan, als alle handelen enkel en alleen door plaats en omstandigheid wordt bepaald, als subjectiviteit en objectiviteit vergeten zijn – dat is de hoogste vorm van loslaten.
Je geeft uit een vertaling weer:
“Het ligt eraan hoe ziek het inzicht van de persoon in kwestie is.”
Daar blijf ik op haken. Wat is een ziek inzicht, bedoelt de schrijver gebrek aan inzicht? Iets inzien, kan dat toch ziek zijn? Het lijkt over meer te gaan…
Ja, Petra, daar zit wat in. Niet het inzicht is ziek, maar de kijk. Ik heb Meyrink indertijd vertaald en ik heb hem doordat hij mij zo diep aansprak, lange tijd als een leraar beschouwd. Ik zei gisteravond tijdens de lezing dat ik hem nu meer als een broer zag. Ik zou zelf zeggen: ‘Het ligt eraan hoe afgesloten de persoon in kwestie is van de levende werkelijkheid.’
Aha, nu is het me duidelijk.
Dank voor je toelichting.
WW! Deze, Jouw, Woorden Hans, raken in mij het diepe weten van noodzakelijke overgave aan