Lessen in Sauerland

Hartelijk dank voor de vele lieve en zorgzame berichten en zelfs aanbiedingen om bij te springen. Hartverwarmend.
Het gaat gelukkig weer goed met mij. Ik was flink van de kaart, tot tweemaal toe van de week. Nu voel ik mij weer een echt lentekind.
En de verzorging voor Hanneke is terug, zodat ik weer kan schrijven. Het ziet ernaar uit dat ik de komende weken regelmatig tijd krijg om te schrijven.
Hieronder zie je een eerste begin. Bij leven en welzijn komt er snel een vervolg.

* * *

Acht jaar geleden kwamen Hanneke en ik tijdens een wandeling in het Rothaargebergte in Sauerland in gesprek met een oudere man. Hij zat op een bankje aan de voet van een steile klim en wenkte ons toe: ‘Kom, even zitten, even rusten.’ Alsof wij oude bekenden waren.
Pas toen we naast hem plaatsnamen, zag ik dat wij hem inderdaad al kenden, in ieder geval van gezicht, want hij was een vaste gast in hetzelfde hotel als wij. Wij hadden elkaar regelmatig toegeknikt wanneer we elkaar in de gang of de eetzaal tegenkwamen.
Zoiets geeft toch een bepaalde vertrouwelijkheid, alsof je al het een en ander over elkaar weet en het daarom niet eerst over het weer hoeft te hebben. Dat bleek ook meteen. Alsof we een gesprek van een paar dagen geleden voortzetten, vertrouwde hij ons toe dat hij gelukkig een goede verzorging voor zijn vrouw had kunnen regelen en dat hij nu langer dan anders van het prachtige land hier kon genieten.
Pas daarna (we keken waarschijnlijk verbaasd) legde hij uit dat zijn vrouw 10 jaar geleden een hersenbloeding had gehad, dat zij verlamd was geraakt en niet meer kon spreken. De artsen hadden indertijd gezegd dat ze hoogstens nog een jaar te leven had, maar zij leefde nog steeds en zou hem misschien wel overleven. Het was een wonder, zulke dingen gebeuren, en zijn hele leven was erdoor veranderd. Heel zijn bestaan stond nu in het teken van haar verzorging. ‘Zij is als een plant,’ zei hij, en ‘Zo gaat het.’
Opeens krijg je dan een inkijkje in de wereld van iemand achter de voorgevel. Zoiets nodigt uit om zelf ook vertrouwelijk te worden. Nog niet zo lang geleden hadden wij te horen gekregen dat Hanneke leed aan de ziekte van Alzheimer. Daar vertelden we iets over. Het besef was nog vers, we wisten dat het waar was, maar we hadden het nog niet, zoals deze oude man, aanvaard als ons dagelijkse brood.
‘Ach, zei hij en hield drie vingers op, ‘Er zijn drie dingen die echt belangrijk zijn en als je die drie dingen doet, valt het allemaal best mee.’ Wijze woorden van een oude man, wie wil ze niet horen? Wij luisterden.
Hij balde zijn vuist en hief vervolgens zijn wijsvinger op: ‘Schicksal akzeptieren.’
De middelvinger kwam erbij: ‘Machen was man machen kann.’
Daarbij voegde zich de ringvinger: ‘Nicht jammern.’
‘Dat is het,’ zei hij.

*

Je lot accepteren, doen wat je kunt doen, niet klagen.
Je kunt zeggen: wat een gemeenplaatsen, dat zijn pure clichés!
Maar toch, toen op die wandeling, in die periode van ons leven, waren het geen open deuren, maar richtlijnen die ons hielpen om open te zijn en open te blijven.
Het waren, zo beschouwden wij het in ieder geval, meditatie-aanwijzingen, waarvoor wij dankbaar waren en die wij opvolgden (en die ons ook regelmatig deden grinniken). Het is toch iets anders of je zulk soort regels in een zelfhulpboek leest of dat ze je persoonlijk worden aangereikt door een doorleefde oude man, die je niet iets probeert te verkopen, maar je vertelt wat hem helpt en heeft geholpen.

Drie regels die we op onze eigen wijze vertaalden en toepasten.

(wordt vervolgd)

Geplaatst in Hans' weblog
10 reacties op “Lessen in Sauerland
  1. Jeannette van Schaick schreef:

    Dank voor je mooie verhaal Hans.
    “Niet klagen, maar dragen en bidden om kracht” Was het motto in mijn ouderlijk huis. Het gevaar zit erin dat je je gevoelens onderdrukt, wat stress geeft. Af en toe even je hart luchten, door iemand gehoord worden, geeft ruimte om weer je situatie te omarmen. Althans, zo werkt het voor mij.
    Lieve groet, Jeannette

    • Hans Korteweg schreef:

      Helemaal mee eens, Jeanette. Ik zat er net over te schrijven (zie de volgende aflevering) toen jouw reactie binnenkwam. Synchroniciteit. Hartelijke groet, Hans

  2. Monique schreef:

    Zo fijn om te lezen. Ik heb een moeder met Alzheimer, maar ik denk direct aan mijn lieve broer die als jonge knul hersenletsel kreeg door een operatie. Hij is nog altijd superslim, maar altijd moe door te veel onrust in het hoofd, vooral in de nachten. Hij past die 3 regels bewonderenswaardig toe…. nooit klagen. Ik hou zoveel van hem en had hem zo een gemakkelijker leven gegund.

  3. Anita schreef:

    Dankjewel Hans voor je verhaal…en wat een wijze woorden van deze man!

    Fijn dat je weer bent opgeknapt en er hulp is!

    Liefs voor jou en Hanneke xx

  4. Petra Bos schreef:

    Dat is fijn om te lezen Hans.
    Wat hoor ik daar toch voor vreemd geluid heeel ver op de achtergrond?
    Volgens mij is het een diesel!
    Geniet van alles lentekind en geef Hanneke een knuffel van mij.
    ‍♀️Petra

    • Petra Bos schreef:

      Nou ja, ik had een zwaaiend vrouwe als emoji voor mijn naam gezet, die werd omgezet in het vrouwenteken. Niks mis mee, maar hier staat het wat vreemd.

  5. Marina schreef:

    Fijn dat je je weer goed voelt. Ik heb nog een vraag: wat is de zin van ons bestaan, nu we weten dat de mensheid de grootste plaag op aarde is?
    Ik heb 2 kinderen en 2 kleinkinderen en ze zijn me zeer dierbaar.
    Ik vind het een onverdraaglijke werkelijkheid.

  6. Miomi Pront schreef:

    lieve Hans,
    wat mooi om te lezen , zit even met je op dat bankje :nu met mijn Alzheimer Ex-partner in het zonnetje ;vier jaar geleden op Moederdag kwam hij terug in mijn leven ; zijn toestand werd slechter en zijn jongere vrouw verdween ;ik woon op 500 meter afstand van hem en heb sindsdien een groot deel zorg op me genomen; en tevens zo veel van hem geleerd zelf ; van andere waarden en normen ; niet betuttelen en Ja. accepteren en hem steunen in het accepteren dat hij steeds minder woorden ter beschikking heeft : niet meer kon wat hij zo goed kon ; en genieten als we samen koffie drinken ,foto’s en films voor de zoveelste keer kijken ( hij maakt van alles foto’s dat is zijn geheugen ) of ga wandelen ; hij kijkt me diep in de ogen , kust me en zegt :”ik vind jou zó leuk” mag ik dat zeggen ? . ik heb hem mogen begeleiden voorbij de eerste depressie ;waarin hij steeds zei zich te willen vermoorden. Ja , doen wat ik kan, en niet klagen ,maar met humor de dag opfleuren ; dank Hans , Miomi

  7. Ben Mentink schreef:

    Prachtig!
    Heerlijk om te lezen.
    Dank je wel Hans en veel liefs voor jou en Hanneke,
    Ben.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

*