Reisgenoten (4)

REISGENOTEN (4)
Voor Victorine Franke

Ik schreef in deel 1 van dit stuk dat de slang sprak en dat zich toen een weg opende. Uit het paradijs, de gespletenheid en de dualiteit in. Dat laatste voeg ik er nu aan toe.

Met de slang begint de weg – dat is de weg weg.
En op de weg weg wordt de weg terug gevonden. Als je geluk hebt. Als je volhoudt. Als je het vuur niet te hoog laat oplaaien en het ook niet laat uitdoven. Als de inzet genade ontmoet. Als…
Ik zeg het maar weer eens: ik begrijp er niets van.

Hoe het ook zij, de weg terug is wat ik de Weg noem. De weg terug is de Weg van Bevrijding. Ik kan het ook in Bijbelse termen zeggen: de weg terug is Christus.

Wanneer deze Weg gegaan wordt, blijkt dat de weg weg al deel uitmaakte van de weg terug.
De slang, de dualiteit, blijkt het begin te zijn van de Weg. Vanaf het eerste moment is het een weg van liefde.

De veronderstelde Tegenstander, de Verleider (Lucifer of Satan of Mara) blijkt de Opener te zijn geweest. De Inleider.
Lucifer, het brandende vuur, is immers de broer van Christus.
Beiden zijn zij uit Eén.

In het hart van de tuin, nog voordat de weg begint, staan de boom van de kennis van goed en kwaad en de boom des levens. Op precies hetzelfde punt. Het is maar hoe je het bekijkt.

De weg weg begint bij de dualiteit van goed en kwaad, ik en die andere die ik ook ben . De weg terug is de weg zonder einde – het leven.
Gaandeweg komen goed en kwaad samen tot één leven.

(wordt vervolgd)

 

Geplaatst in Hans' weblog
2 reacties op “Reisgenoten (4)
  1. victorine franke schreef:

    Lieve Hans, wat mooi verwoord; de weg weg is de weg terug.
    Toen ik klein was citeerde mijn vader vaak, als ik huilde, uit Vondels “Lucifer” dit stukje dialoog tussen de engel en Eva;
    “Mensenmoeder Eva, waarom schreit gij?”
    “Omdat ik niets dan tranen heb, al het andere liet ik in het paradijs.”

    Mijn vader stierf jong en dit is een van de weinige uitspraken van hem die ik me heel levendig herinner.
    Er sprak deernis en tegelijkertijd humor uit.
    En al voelde ik me dan in mijn verdriet niet helemaal serieus genomen, het beeld van als mensenmoeder op weg gegaan zijn uit het paradijs had ook iets moois en plechtigs.
    Daar stond ook de engel met het vlammend zwaard die de boom des levens bewaakt.
    Zodat hij nooit verloren gaat.
    Victorine

  2. Peter schreef:

    De weg terug, waar ik eerst juist de verschillen met andere mensen dacht te zien, zie ik nu meer overeenkomsten. We zijn allen een in verscheidenheid.

Laat een antwoord achter aan victorine franke Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

*