Hulp (11)

Regelmatig kijken vrienden mij aan met een medelijdende blik en zeggen: ‘Houd je het wel vol?’ Ik vind het fijn dat ze het vragen, het helpt mij te weten dat ik gezien word in mijn situatie. Ik vraag ook regelmatig aan Hanneke of het nog gaat, want het verlies van vermogens kan haar opeens kwellen en daarbij heeft ze ook veel pijn in haar lichaam. Door haar te vragen hoe het gaat help ik haar en mijzelf herinneren dat we verbonden zijn en deel van een weefsel. Het antwoord van haar zowel als van mij is steevast: ‘Het gaat.’
Het gaat, ondanks tegenwind, het is een wonder. Het gaat terwijl het niet gaat. Het gaat niet terwijl het gaat. Zo gaan we.

Ik moet als zo’n vraag wordt gesteld en ik zo’n antwoord geef, vaak denken aan een verhaaltje dat ik las over de Chinese wijze Confucius:
Een reiziger is op zoek naar Confucius. Hij wil hem om raad vragen en komt aan bij het dorp waar, naar men zegt, Confucius woont. Aan de poortwachter vraagt hij of in dit dorp inderdaad Confucius woont. De poortwachter denkt na en zegt dan: ‘Confucius, is dat niet die man die zegt dat het niet gaat en die toch gaat?’

Soms komt daarna de vraag of de suggestie of ik mij niet groot houd. Ben ik niet te positief en veins ik misschien, niet omdat ik een leugenaar ben, maar omdat ik mijzelf daarmee overeind probeer te houden?
In een reactie op mijn vorige artikel Hulp (10) werd zoiets ook gezegd: Het lijkt wel of je het wilt doen voorkomen of dat het allemaal wel meevalt. Maar het valt niet mee. Nu de fysieke last min of meer van mij is afgevallen, blijkt het verdriet alleen maar erger en bijna onverdraaglijke te worden. Moet ik jou benijden? Ik weet het niet. Mogelijk deed jij je op TV sterker voor dan je in werkelijkheid bent.
Ik vind dat geen rare reactie. Wij mensen schamen ons vaak zo voor onze zwaktes en onvermogen dat we ons liever presenteren als Atlas die de wereldbol kan dragen dan dat we openlijk door de knieën gaan. We moeten het kunnen van de veeleisende instantie die we zelf boven ons hebben aangesteld en we voelen ons mislukt wanneer we niet aan de onmogelijke eisen van die instantie kunnen voldoen.
Nee, ik vind het helemaal niet raar, en misschien is er ook wel iets van waar, ik heb ook van jongs af aan geleerd dat doorlopen de beste oplossing is voor pijn en dat het woord ‘opgeven’ in ons woordenboek niet voorkomt. Maar in essentie is het niet waar.
Hoe ik weet dat het niet waar is, hoe ik dat kan onderscheiden? Heel eenvoudig, doordat ik zo blij ben. Ik ben blij, het gaat en ik ga mijn gang.

Ik ben inderdaad vermoeid en ik ben oud en soms ben ik aan het eind van mijn Latijn. Daarbij vind ik het ook vaak verdrietig wat er met Hanneke gebeurt en, meer op mijzelf gericht, om het verval zo van nabij gade te slaan. Maar ik besef, en dit besef is dieper dan alle gevoelens, dat dit mijn werkelijkheid is, een werkelijkheid die volkomen bij mij past. Er wordt mij met andere woorden niet iets aangedaan. En dit wat Hanneke beleeft, wat er met haar gebeurt, is iets dat volkomen bij haar past. Dit is ons leven en zo is het leven.
Door dit besef is er heel weinig lekkage van energie.

Er zijn nog twee dingen die ik hierover wil zeggen. Aanvullingen op het bovenstaande.
Het eerste is dat Hanneke en ik van het begin af aan niet opstandig zijn geweest, ook niet boos op het leven of het lot. Wij hebben van het begin af aan gedacht: dit is een avontuur dat wij aangaan.
Het was dus een opgave, een uitdaging ook, niet een vloek of een straf.

Het tweede is dat ik ervaar dat ik gevoelens en emoties heb, maar dat ik ze niet ben. Dit is niet iets filosofisch, het is zoals ik het beleef. Niet altijd, maar het is wel mijn leidraad en ik kom daar steeds bij terug. Mijn gevoelens en trouwens ook mijn gedachten zijn wel een expressie van mij, maar ik ben niet een expressie van mijn gevoelens en gedachten. Dit is echt essentieel, ik wist het wel al geruime tijd, maar het is pas tijdens de ziekte van Hanneke werkelijkheid voor mij geworden.
Ik heb weleens geschreven: het duister is ingebed in het licht. Meer concreet betekent dit dat ik niet word opgeslokt door emoties, ook niet door bittere emoties, maar dat ik ze waarneem zonder dat er vervreemding optreedt.

Hoe ik dat doe? Dat noem ik nou meditatie. Meditatie in de dagelijkse praktijk.
Het is deze meditatie die ik beoefen, niet door stil op een kussen te gaan zitten (dat is niet mijn weg), maar door in de dagelijkse situatie ontspannen aanwezig te zijn en mij niet te hechten aan een gedachte of emotie. Het is een meditatie die 24 uur per dag duurt, die alles betreft, en die zonder frons in het voorhoofd plaatsvindt, want het is het liefste wat ik doe.
Het mislukt weleens, ik glijd weleens uit, en dan word ik bang of opgefokt of bozig, maar mijn liefde voor de liefde, voor ontspannen zijn, is zo groot dat ik nooit lang in zo’n donkere kuil blijf liggen.
Ik heb het geluk daarbij dat mijn vrouw, ook al zijn haar vermogens vergaand aangetast, het meest houdt van, laat ik het zo maar noemen, de muzikale kant van het bestaan en graag met de muziek meegaat.
Zo zijn we elkaar tot hulp in dit avontuur.

(wordt vervolgd)

 

Geplaatst in Hans' weblog
19 reacties op “Hulp (11)
  1. Meintje schreef:

    Amen

  2. mayke schreef:

    “het gaat niet terwijl het gaat”…… heel herkenbaar voor mij in ’n andere situatie….Voor mij is de kunst dit te léven en te aanvaarden. Je schrijft het zo mooi Hans, “dit is de werkelijkheid, die precies bij mij past”. Ja, het LEVEN biedt je situaties aan, die je verder helpen op je pad. Dank je wel voor je bezielde wijsheid Hans, shalom van mayke

  3. Corrie Both schreef:

    Dank Hans, voor de liefde die je leeft en de snaar die je in mij raakt. Ik leef met jullie mee
    En ik voel me dankbaar naar jullie

  4. Esther Heemskerk schreef:

    Jouw liefde voor de liefde, voor ontspannen zijn is zo groot dat je nooit lang in een donkere kuil blijft liggen. Dat vind ik prachtig!

  5. Gerrit de Vries schreef:

    “Door dit besef is er heel weinig lekkage van energie.”
    Mooi!

  6. dank je wel beste Hans voor het delen van jouw weg met je geliefde Hanneke. het interview bij de Verwondering raakte diep mijn hart en veel herken ik van mijn eigen weg. uit welk boek is het gedicht van Rilke dat jij gedeeltelijk voorlas? ik zou dat graag willen weten en het heel fijn vinden als je mij hierop antwoord
    hartegroet Patrice

  7. Joke Cirkel schreef:

    Dag Hans. De 1e keer dat ik je schrijf, maar tevens voel, dat ik je iets te melden heb. Voel me vandaag gelijkwaardig.
    Na een leven waarin ik met vele sprirituele wegwijzers mijn richting kon bepalen, ben ik op dit punt beland, geland beter gezegd. Mijn hartelijke dank voor het prachtigs en vele wat je geschreven hebt.. Joke Cirkel

  8. Jozien schreef:

    Lieve Hans,
    Meditatie in de dagelijkse praktijk. Wat prachtig!

  9. Johanna van Fessem schreef:

    Dank je wel Hans, voor je Hulp no. 11. Ik had ook wel eens die gedachten over jou en Hanneke, die je beschrijft als een van de reacties op je stuk.: ‘Wordt het niet te zwaar? En hoe werkt dat bij Hans?’ en je geeft op mijn onuitgesproken vraag een heel precies en volkomen geloofwaardig antwoord. Ik merk dat dat antwoord het ‘zorgen-voor-H&H-syndroom’ bij me wegneemt en dat is bevrijdend. Weet, dat ik met veel respect en aandacht je blog volg, maar dat jullie ook in mijn hart zijn.

  10. Jeannette Beket schreef:

    Mijn man is net overleden, wat een grote steun zijn deze woorden voor mij….dankjewel Hans.

  11. Olaus Martens schreef:

    Dag Meneer Korteweg, voor het eerst hier voor een reactie op uw website. Ik was zeer geraakt door het interview met Annemarie Schrijver. Nu lees ik bovenstaande woorden, die mij weer raken. Ik ben 77 jaren en mijn man 74. Hopelijk wanneer het zover is kan ik ook accepteren dat het is zoals het is, dat is mijn wens. Terwijl ik nu al scheurtjes tegenkom bij mijzelf die mij soms verontrusten, jammer. Ik heb heel graag enkele boeken van Hanneke gelezen …..Hartelijke groet Olaus…

  12. Peter schreef:

    Klare taal, Hans!

  13. Helly van der Wind schreef:

    Bemoedigend Hans! Fijn om de mooie tekst te lezen en me er door te laten voeden! Hartelijke groet Helly

  14. Marijke Verstege schreef:

    Elke keer weer word ik geraakt door wat je deelt, omdat er altijd licht in zit, je altijd uitkomt bij het licht. Dat vind ik ontroerend mooi, ik word daar blij van en het biedt me ook steeds weer stof tot nadenken. Mijn hartelijke dank daarvoor Hans!

  15. Elizabeth Krabbendam schreef:

    Wanneer ik onderweg ben en ik ervaar een wind die tegen mijn hoop, geloof en overtuigingen in blaast, dan vertraagt dat mijn tempo. Tegelijkertijd is in iedere tegenwind een opwaartse wind verborgen die me verder brengt.’
    Dorothee Sölle

  16. Mariette schreef:

    Mooi Hans, te lezen hóe je het volhoudt. Ik zie het je doen, daarin blijf je een lichtend voorbeeld.

  17. Marijke schreef:

    Prachtig verwoord. Zo mooi omschreven.

Laat een antwoord achter aan Marijke Verstege Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

*