Grace

We zijn in Duitsland. Een hotel in de bergen. Rondom ziet het wit van de sneeuw. Dat zal niet lang meer duren, want het vriest niet meer en de zon schijnt de hele dag.
Een van de geneugten van het verblijven in een hotel is dat ik me niet steeds wanneer we uitgaan hoef af te vragen of we het huis wel goed hebben achtergelaten. Het zijn de kleine dingen die vreugde brengen. Thuis overkomt het mij vaak dat ik er pas buiten aan denk, soms zitten we zelfs al in de auto: ‘Is het gas uit?’ Zij weet het niet, ik weet het niet, en dan moeten we terug. Zij heeft Alzheimer, vandaar, en ik ben zelf ook een beetje getikt.
Nu zijn we dus hier in dit onbegrensde witte landschap. We rusten uit en er wordt goed voor ons gezorgd. En we overzien ons leven. Die oneindige witte vlakte, waar zo nu en dan iets oprijst, een herkenningspunt, een herinnering – het verleden. Die oneindige witte vlakte, die ook de toekomst is, waarvan we niets weten en die we open trachten te houden – open van hoop en vrees. Zodat het licht vrij spel heeft.

We herinnerden ons vanmorgen dat we, toen we misschien wel de zwaarste crisis in ons huwelijk hadden doorstaan, samen een liedje hadden gemaakt, dat we ook samen hadden gezongen. Het was een simpel liedje van vier regels, een niemendalletje, maar voor ons een dierbare herinnering:

Golden light is shining
from within your face,
now the night is waning
thanks to Your grace.

We maakten het gedichtje op een avond samen. Zoals we wel meer liedjes en van alles en nog wat samen hebben gemaakt. De een begint, de ander neemt het over, je gooit de bal over en weer, en dan opeens zie je dat dit echt iets kan worden, niet in een kramp raken, blijven spelen. We zaten tegenover elkaar, keken elkaar aan en beschreven wat we zagen en wisten. En het was heel belangrijk, dat beseften we beiden, dat de ‘grace’ die ons door de nacht had geholpen, zowel te danken was aan die ander daar tegenover als aan die Ander die altijd ons tegemoetkomt in de nacht (vandaar ook de hoofdletter).
Toen we het versje hadden opgeschreven, wist ik opeens hoe het gezongen moest worden. Ik hoorde de melodie in mijn hoofd. Het klonk Gregoriaans. En meteen deed zich een probleem voor, want ik kan niet zingen en ik kan niet wijs houden. Dat betekende stuntelen, thanks to Your grace, want ik wilde toch dat Hanneke die melodie ook hoorde. Dus ik zong zo goed en zo kwaad als het ging voor Hanneke hoe ik het van binnen hoorde en Hanneke zong vervolgens terug naar mij wat zij meende dat ik probeerde te zingen. Toen ik het van haar terug hoorde, kon ik haar bijsturen en zeggen: ‘Daar iets omhoog, daar iets langer,’ net zolang totdat de melodie die zij zong geheel overeenstemde met de melodie die ik in mij hoorde. En al die tijd gebeurde er wat wij zongen.
Het was herkenning, het was bevestiging, het was ritueel, het was liefde. Dank zij de genade.
Zo is ons huwelijk. Dit is de essentie. Binnen al het andere dat wij ook zijn, samen en op onszelf.

Morgen, als het lukt, verder over de toekomst, onze toekomst. Want daar moet nog iets over worden gezegd.